పాచిపోయిన పకోడీలు.... వేడి వేడి గా .. 2

ఆదివారం భానుడు కళ్ళు తెరిచినవేళ
పొరలు కమ్మిన పొగమంచు ఆవిరగు సమయాన
వారాంతపు జిహ్వాగ్ని వెర్రులెత్తు దినాన 
అల్లం వెల్లుల్లి తో  ఉల్లి నుజ్జయ్యే రాతిన 
కొక్కొరొక్కో కేక గొంతు దాటే క్షణాన
నీచు అంగడిన కత్తి వేటు వేసె.
ఉష్ణ రుధిర ధార ఏరులై పారే. 
నాటు కోడి నాకు కబళమయ్యె!!!

కో బలీ.... నరుకు బలీ.. !!

 

కంగారు పడకండి. నిన్న ఆదివారం కదా.  ఈ కరువు రోజుల్లో కోడి ,మేక లపై ఇలాంటి  క్షుద్ర కవితలు రాయడం తప్ప కూర తినగలనా ? పైగా పోస్ట్ ఎలా మొదలెట్టాలో తెలీలేదు. అందుకే మీ కర్మ కి కిలుం పట్టింది. ఆ కపిత పుట్టింది. 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2012 లో ఒకానొక ప్రోజెక్ట్ కి "యాంగ్మీ కిమ్" అనే ఆవిడ మాకు మేనేజర్ గా ఉండేది. రోజూ మార్నింగ్ మీటింగ్ అయిపోగానే మేము వచ్చామో, హోటల్లో ముసుగేసి నిద్దరోయామో అని చెక్ చేయడానికి సర్జరీ చేసిన మర్నాడు డాక్టర్ రౌండ్స్ వేసినట్టూ వేసేది మా వర్క్ స్టేషంస్ దగ్గరకి. ఎప్పుడైనా వీకెండ్స్ అవసరం పడితే మా హోటల్ కి వచ్చేసి మా వాళ్ళ రూమ్ కాలింగ్ బెల్ కొట్టి ఆఫీస్ కి లాక్కుపోయేది‌. తొక్కి నార తియ్యడం గురించి విన్నాను గానీ తెలిసింది మాత్రం అప్పుడే.

ఓ రోజు ఆఫీస్ లో నన్నూ, ఇంకో ఇద్దరు కుర్రోళ్ళనీ ఒక ప్రోజెక్ట్ డిస్కషన్ కోసమని పిలిచింది. మేము కూడా జాతరకెళ్ళే మేకల్లాగా వెంటే వెళ్ళాం. చెవులు మూసుకున్న మూగ కోతుల్లాగా మేం ముగ్గురం ఎదురుగా కూర్చుంటే ఆవిడ మా కోసం బాలయ్య బాబు ఆడియో ఫంక్షన్ లో రాబోయే సినిమా లో ఇంట్రెవెల్ బాంగ్ హైలైట్స్ వివరించినట్టుగా వివరించడం మొదలెట్టింది ఇంగ్లీష్ లో.

పావు గంట అయ్యింది. ఆవిడ మాట్లాడేది ఇంగ్లీషే. కాకపోతే ఒక్క ముక్కా బుర్రలోకి వెళ్ళట్లేదు. నేనంటే తెలుగు మీడియం కాబట్టీ ఏమో లే అనుకున్నా . తక్కిన ఇద్దరూ కూడా నోట్లో భూగోళం చూపించే బాలకృష్ణుళ్ళ లాగా (అయ్యా.. నేను చెప్పేది నందమూరి అందగాడి గురించి కాదు) చూస్తూ , తలకాయలు నా వైపు తిప్పారు. అంట్లు తోమడానికి కొబ్బరి పీచు కూడా తేలేనే తల్లీ అంటే పనిమనిషి చేతులు కందకుండా గ్లౌజులు కావాలందట బెంగుళూర్ లో ఒకానొక .... (ఇప్పుడెందుకులెండి అవన్నీ ). అంతా అయ్యాక ఇమ్మీడియట్ గా కోడింగ్ మొదలెట్టాలని మా గుండెల్లో గుండ్రాయి పడేసింది‌.

నేను "once more " అడిగాను... ఆవిడ మళ్ళీ. ఇలా

"దిస్ అఫ్హ్లికేషనూ... ఐ నో పీపుల్.. హెల్పింగ్...ఇయర్ నో పీపుల్... కేజీ టమాటాలూ.., మాడిపోయిన మినపట్లు , ఎండబెట్టిన పనస పిక్కలు, సామాజిక న్యాయం, ఊర మిరపగాయలు, కిమ్చీ , చల్లారిపోయిన గెంజి... I know people, hear know people" అంటూ మిఠాయి కిళ్లీ నమిలినట్టూ నమిలి మిగెయ్యటం మొదలెట్టింది.

మేము సబ్ టైటిల్స్ లేని మలయాళీ సినిమా లో కడుపుమండిన క్యారెక్టర్ ఆర్టిస్ట్ భావోద్వేగపు డైలాగ్ వింటున్నట్టూ కూర్చున్నాం... కప్పల్లా గుడ్లప్పగించి‌.

ఇంక‌ లాభం లేదు అని ఆవిడ లేచి నుంచొని అభినయిస్తూ మళ్ళీ ఐ నో పీపుల్, ఇయర్ నో పీపుల్. యు నో.. అనేసి... "మీకు చెప్పడం నా వల్ల కాదురా... మట్టి బుర్రలు" అన్నట్టూ ఒక లుక్ ఇచ్చి వెళ్ళిపోయింది.

నేను పద్మాసనం వేస్కొని కూర్చొని కళ్ళు మూస్కొని నా 2 మోకాళ్ళనీ మర్దనా చేస్కోడం మొదలెట్టాను.

డింగ్... ఆవిడ బాధేంటో నాకు బోధ పడింది.

అది i know people కాదు.. Eye No people అనగా కళ్ళు లేని వారు.

ఇయర్ నో పీపుల్ = Ear No people అనగా చెవులు వినిపించని వారు.

వినికిడి లేని వారి కోసం, కళ్ళు లేని వారి కోసం కోసం ఒక అప్లికేషన్ చెయ్యాలని ఆవిడ ఉద్దేశ్యం. మాకు బుర్ర లేదని తేలిపోవడం తో మాకు ఆ ప్రోజెక్ట్ ఇవ్వలేదు.

********************************************************************************************
నేను టీమ్ లో జాయినయిన కొత్తల్లో మాకు కాంటాక్ట్ పాయింట్ గా ఒక కిమ్ (పేరు కిమ్) వచ్చాడు. మా వర్క్ ప్లేస్ చూపించాక, ఏమైనాకావాల్సి ఉంటే మెయిల్ ఇవ్వమని తన కార్డ్ ఇచ్చి వెళ్ళిపోయాడు. మర్నాడు నాకేదో అవసరం అయి మెయిల్ ఇచ్చాను. రిప్లై లేదు. పాపం బిజీగా ఉన్నాడేమో అని నేనే డెస్క్ దగ్గరకి వెళ్ళి అడిగాను. నాకేం మెయిలూ రాలేదే అని చెక్ చేశాడు‌. నా మెయిల్ కనిపించలేదు‌. నేనేదో అడిగా..నాకు తెలీదని మొహమాటం గా చెప్పడం తో వచ్చేసాను. ఇక రోజూ నేను వెళ్ళి ఆయన్ని ఏదో అడగడం... వాడు నాకు తెలీదని చేతులు క్రాస్ చెయ్యడం. నన్ను చూస్తేనే వాడికి గుండెల్లో భయం, మొహం‌లో చిరాకూ, వెన్నులో ఒణుకు.

నేను మాత్రం సగం కోసిన పుచ్చ్చకాయని స్పూన్ తో తీస్కొని తిన్నట్టూ వాడి బుర్ర తినేసేవాడిని. వాడికి ఇంగ్లీష్ సరిగ్గా రాదు నాకు కొరియా అస్సలురాదు. ఒకరోజు అలా అతనితో మాట్లాడుతూ ఉండగా నాకు మొదటి రోజు కనిపించిన కిమ్ కనిపించాడు. నా గుండె గుభేల్ మంది. 4 రోజులు ఆర్మీ ట్రెయినింగ్ కోసం లీవ్ లో వెళ్ళాడంట. అం....టే.... నేను రోజూ మెయిల్ పెట్టేది ఒకడికి. వాడే అనుకొని మాట్లాడేది ఇంకొకడితో. ఇద్దరి పేర్లూ‌ ఒకటే. ఇద్దరూ ఒకేలా ఉన్నారు. ( దాదాపు అందరూ ఒకలాగే కనిపిస్తారు)‌. ఎలక‌ కొరికి వదిలేసిన కొబ్బరి పెచ్చి మొహానికి నవ్వు పులుముకొని వచ్చేశా సైలెంట్ గా. అసలు సంగతి చెప్తే నన్ను ఆ కిటికీ లో నుండి తోసేస్తాడు. అసలే 13 వ ఫ్లోర్.

మా టీమ్ లో ఒకమ్మాయి (పేరు అదేదో లీ ) ఉండేది. ఒక రోజు నేను ఆఫీస్ కి వెళుతూ ఉంటే దారిలో ఒక బస్ స్టాప్ లో కనిపించింది‌. ఈరోజు లీవ్ ఏమో ..వెళ్ళి పలకరిద్దామా? అనుకున్నాగానీ... ఎందుకు లే అని ఊరుకున్నాను. ఆఫీస్ కి వచ్చి చూస్తే మా టీమ్ మేట్ బుద్దిగా పని చేస్కుంటా కనిపించింది.అంటే బస్టాప్ అమ్మాయి వేరు. ఇద్దరూ గంగ-మంగ టైప్ అన్నమాట. ఇంకా నయ్యం ఆ బస్టాప్ అమ్మాయిని పలకరించేను కాను. ఇలా కనీసం 4 సార్లన్నా పొరబడి ఉంటాను ఆ అమ్మాయి విషయం లో. ఖండానికి ఒకళ్ళు చొప్పున ఉండాల్సినోళ్ళు అందరూ కొరియా లోనే ఉన్నారు కాబోలు. ఈ కంఫ్యూజన్ మా మొహాల విషయం లో వాళ్ళకీ ఉంటుందని తర్వాత తెలిసింది. మా ఐడీ కార్డ్ మెడ లో లేకపోతే వాళ్ళకి రవి కుమార్ ఎవడో రాజ్ కుమార్ ఎవడో తెలీదు.

****************************************************************************************************

అక్కడ ఎక్కువ గా రోడ్ పక్కన బుట్ట లో పెట్టి స్వీట్ కార్న్ అమ్మినట్టూ ఒక రకమైన స్నాక్స్ అమ్ముతారు నల్లగా ఉండే పిక్కల్లాంటివి. పేపర్ గ్లాస్ లో వేసి ఒక టూత్ పిక్ పెట్టి ఇస్తారు. పిల్లలూ పెద్దలూ ఆ టూత్ పిక్ తో గుచ్చుకొని తింటారు. ఆ చుట్టుపక్కల ఒక వంద మీటర్ల విస్తీర్ణం లో కడుపు లో చేద వేసి తోడేసేట్టు భరించలేని వాసన వస్తుంది. అవేంటో, ఆ కంపు ఏమిటో అర్ధం అయ్యేది కాదు. ఒక రోజు మా‌ కొరియన్ మేనేజర్ ని అడిగాను అవేంటి అని.

"సిల్క్ వార్మ్స్" అన్నాడు కూల్ గా.

నేను : అంటే...?? పట్టు పురుగులా??

"పట్టు పురుగు...లార్వాలు" (తెలుగు ట్రాన్స్లేషన్)

నేను : "నువ్ కూడా తింటావా?"

"యెస్... అప్పుడప్పుడూ... హెల్త్ కి మంచిది.. కావాలా??"

నేను : ఆ.... నేను ఇందాకే లంచ్ చేసేశా. వద్దులే. (అంతకన్నా ఆ డిస్కషన్ పొడిగిస్తే బాగోదని ఆపేసాను )

గుండె ధైర్యం ఉన్నోళ్లు ఇక్కడ ఒక లుక్ వెయ్యొచ్చు

ఎప్పుడైన టీమ్ లంచ్ కి తీస్కెళితే‌ ఇండియన్‌‌ రెస్టారెంట్స్ కే తీస్కెళ్ళేవాళ్ళు. మేము ఎక్కడ ఇబ్బంది పడతామో అని ఆలోచించేవాళ్ళు. దాదాపు జనాలంతా చాలా ఫ్రెండ్లీ గానే ఉండేవాళ్ళు.

వీళ్ళు పని రాక్షసులు అని చెప్పాను కదా... ఒక‌ ఎగ్జాంపుల్ ఇచ్చి ముగిస్తాను.

ఆఫీస్ లావెటరీ లలో తలుపు కి‌ లోపలి వైపుల జావా ప్రోగ్రామింగ్ టిప్స్ అతికించేవారు. (ఏంటి... కింద పడి కొట్టుకుంటున్నారా... ఒక సోడా తాగి రండి)
ఉదా :
1. StringBuilder vs StringBuffer. ఏది ఫాస్ట్? దేనికి ఎంత టైం పడుతుందో ఒక టేబుల్
2. Null pointer exception ని ఎవాయిడ్ చెయ్యడం ఎలా??

వీటిని వారం వారం మారుస్తా ఉండేవాళ్ళు. లావెటరీ లో పొట్ట ఖాళీ అయ్యే పని లో ఉన్నప్పుడు, మెదడు ప్రశాంతం గా, జ్ఞాపకశక్తి ఎక్కువగానూ ఉంటుందని ఏ దిక్కుమాలిన యూనివర్సిటీ వాడో ప్రయోగం చేసి కనిపెట్టినట్టున్నాడు. బహుశా అది నిజమే కావొచ్చు నేను అక్కడ నేర్చుకున్నవి ఎప్పుడూ మరిచిపోలేదు‌. ట్రై చేసి చూడండి... కికికికి

చివరిగా చెప్పేదేమంటే...
"ఇంట్లో ఉండండి...బయట తిరక్కండి"

పాచిపోయిన పకోడీలు.... వేడి వేడి గా ..!!

టైటిల్ చూసి ఇదేదో వికటించిన యూట్యూబ్ వంటల ప్రయోగం మీద ప్రతీకారం పోస్ట్ అనో , మొన్నామధ్య రైల్లో తిన్న పకోడీ తాలూకా దుష్ప్రభావాల వల్ల దెబ్బతిన్న జీర్ణాశయం మనోభావాల పోస్ట్ అనో  అనుకుంటారేమో!! కాదు కాదు.  ఫ్లాపయిన సినిమా ఎందుకు ఫ్లాప్ అయ్యిందో చూసి హిట్టయ్యే రివ్యూలు రాసిన పని తక్కువ కాలం లో,చచ్చి పోయిన మా నానమ్మ కి సీరియస్ గా ఉందని చెప్పి సెలవు తీస్కొని ఇంటికెళ్ళిపోయే వీలున్న జిత్తులమారి  కాలం లో,  టీమ్ లో కాకపోయినా కనీసం డిపార్ట్మెంట్ లో అయినా ఒక్క కత్తి లాంటి అమ్మాయి ఉంటే బాగుండేది అనుకునే కరువు కాలం లో, నా దరిద్రం నాలుగు పాదాల మీద నడిచేరోజుల్లో (ఇప్పుడు 14 పాదాలు లెండి) జరిగిన కొన్ని సంఘటనల సమాహారం.

అది 2010. నా పేరు తెచ్చిన తిప్పల (ఇక్కడ నొక్కితే నేనూ శనీశ్వరుడూ కలిసి ఆడిన డిస్కో చూడొచ్చు ) వల్ల పడిన బొక్కలన్నీ పూడ్చుకొన్నాక మొట్ట మొదటి సారిగా నాకు ఆన్ సైట్ అవకాశం వచ్చింది సౌత్ కొరియా కి. అప్పటిదాకా మా ఊరి ఎర్ర బస్సు, మా కాలేజీ కుక్కల బస్సు, జనం ద్రాక్ష గుత్తుల్లా వేలాడే BMTC  బస్సూ  ఎక్కేను తప్ప విమానాన్ని దగ్గర నుండి కూడా ఎప్పుడూ చూడలేదు. "థాయ్ ఎయిర్ లైన్స్" వాడి విమానం ఉద్యమ కాలం లో కాలిపోయిన ఆర్టీసీ బస్సు కి ఏషియన్ పెయింటింగ్స్ వేసి ఉమ్ముతో రెక్కలు అతికించినట్టుంది. సెంటర్ లో ఒక తెర కట్టి చావు దగ్గరకొస్తే ఎలా ఉంటాదో వివరం గా చెప్పే వీడియో వేశారు. ఆపై ఆలిండియా రేడియో ఆడియో పెట్టి ఎదో హిందీ సినిమా వేసాడు. అది అరిగిపోయిన మా పిన్నిపెళ్లి క్యాసెట్ క్వాలిటీ తో చూడముచ్చట గా ఉంది. చిన్నప్పుడు మా ఊరి మధ్య లో ఇలాంటి తెర మీదనే గూండా, రుస్తుం, త్రినేత్రుడు లాంటి సినిమాలు చూసిన జ్ఞాపకాలు ఆవులిస్తూ బద్ధకం గా నిద్రలేచాయి. ఇంతలో సున్నం కొట్టిన చీపురు పుల్లకి చీర కట్టినట్టున్న  "గగన సఖులు" (ఈనాడు పేపర్ చదవరా మీరు??) "టీ .... చైనీస్ టీ...సా...... ర్" ("మసా.... జ్... సాండ్విచ్ మసా.... జ్.. సలోలీ సలోలీ" రాగం ) అంటా తిరగడం మొదలెట్టేరు. అవసరం అయితే హాట్, అక్కర్లేదంటే కూల్ డ్రింకులు గ్లాసుల్లో పోసి పోతున్నారు. అసలే కరువు లో కట కట లాడుతున్న నేను గ.స ని దగ్గర నుండి చూడొచ్చ్చని కక్కుర్తి కొద్దీ ఆరెంజ్ జ్యూస్ లీటర్లకి లీటర్లు తాగడం పోయి రావడం మొదలెట్టాను. కొద్ది సేపటికే ఆ జ్యూస్లు, తిండి , సఖులు బోర్ కొట్టడం మొదలెట్టింది. అప్పటికి ఇప్పుడున్నంత ఫోన్ అడిక్షన్ లేకపోవడం, వెంట పుస్తకాలు  ఏవీ తెచ్చుకోకపోవడం, బ్యాంకాక్ లో కనెక్టింగ్ ఫ్లయిట్ కోసం వెయిట్ చెయ్యడం, చీటికీ మాటికీ సెక్యూరిటీ చెక్, వీటన్నివల్లా చిర్రెత్తుకొచ్చింది. అర్ధరాత్రి 12 కి మొదలైన ప్రయాణం.. కొరియా చేరేసరికి సాయంత్రం నాలుగయింది. బస్సెక్కి హోటల్ కి చేరుకునేసరికి చీకటి పడింది. ఫ్లయిట్ జర్నీ కి అలసిపోతారని అప్పుడే తెలిసింది. స్నానం చేయకపోతే స్చచిపోతానేమో అనిపించి బట్టల కోసం ట్రాలీ ఓపెన్ చేసే సరికి... చిరిగిపోయిన ఉప్మా నూక, పప్పు , రైస్ ప్యాకెట్లు లోపల అల్లకల్లోలం చేసి బయట పడ్డాయి. అదంతా సర్దుకునేసరికి షాడో సినిమా కనిపించింది. తువ్వాలు తీస్కొని బాత్రూం కి వెళ్లాను. ఉన్నది ఒకటే ట్యాప్. దానికే షవర్ ఉంది. ఆ ట్యాప్ ఎలా ఆన్ చెయ్యాలో నా మట్టి మొహానికి తెలిసి ఏడవలేదు. అరగంట సేపు రాక్షసప్రయత్నం చేసి నా వల్ల కాక మళ్ళీ బెడ్ రూమ్ కి వఛ్చి "ఛీ నా బతుకు" అనుకోని కళ్ళు మూసుకొని యోగ నిద్ర లోకి వెళ్లాను. జ్ఞాన బల్బు డింగ్ మని వెలిగింది. ఆ ట్యాప్ ని తిప్పడం కాదు.. పైకెత్తాలని తెలుసుకున్నాను. బల్బు ని కనిపెట్టినప్పుడు ఎడిసన్  కి కూడా అంత ఆనందం కలిగి ఉండదు. పొద్దున్నే 8 కల్లా ఆఫీస్ లో ఉండాలంట. అసలే మూడున్నర గంటలు ఫాస్ట్. సమయం లేదు మిత్రమా అని అంతరాత్మ గగ్గోలు పెట్టడం తో నిద్దరోయాను. 

*******************************************************************************************************

మన లెక్కలో తెల్లవారుజామునే నిద్రలేచి, "ఔరా.. KO-RAIL " అనిపించే మెట్రో ఎక్కి ఆఫీస్ కి వెళ్ళాము మా గుంపంతా. టైం ఎనిమిది అయ్యేసరికి

"లోపల ఫ్రీ గా బెల్లం జిలెబీలు లు పంచుతున్నారంట... ఎన్నికావాలంటే అన్ని" అన్నట్టుగా ఆఫీస్ లోపలకి పరుగులు పెడుతున్నారు సాటి ఇంజినీర్లు. 8 కి ఆఫీస్ అంటే దానర్ధం 8 కి స్టాండ్ అప్ మీటింగ్ లో ఉండాలి అంట. "వామ్మో... ఓరినాయనో.. !! ఇవేం అలవాట్లు రా నాయనా..మేం సాయంకాలం ఇళ్ళకి పరిగెడతాం ఇలా" అనుకున్నాను.  వాళ్లంతా పని రాక్షసులు. పొద్దున్నే వఛ్చి , అర్ధరాత్రి దాటినా ఆఫీస్ లోనే ఉంటారు. మళ్ళీ పొద్దున్నే చూస్తే ఆఫీస్ లో టైం కి ఉంటారు. నా డెస్క్ దగ్గర సమయానికి పెన్ కూడా కనిపించదు సాధారణం గా. కానీ వీళ్ళ డెస్క్  మీద 2 మోనిటర్లు , తలగడలు , టూత్ బ్రష్ లు, రేజర్ లూ, కాఫీ పొట్లాలు, టేబుల్ ఫ్యాన్స్ సర్దేసి ఉంటాయి. వాళ్లు టెక్నికల్ స్కిల్స్ లో పులులు. ఏదైనా ఇష్యూ వఛ్చి డౌట్ అడిగితే పలానా  ఫైల్ లో పలానా లైన్ లో ఉంది ప్రాబ్లెమ్ అని సెకన్స్ లో ఫిక్స్ చేస్తారు. రాముడు యుద్ధం లో బాణాలు ఎప్పుడు తీస్తాడో ఎప్పుడు వేస్తాడో తెలీనంత వేగం గా వేస్తాడంట. అలా ఉంటుంది  వీళ్ళ స్పీడ్.  ఒక్కటే సమస్య ఏమంటే మనతో మాట్లాడాలంటే భయం. మనంత పిచ్చ్చిగా వాళ్ళు ఇంగ్లీష్ ని నెత్తికి పట్టించుకోలేదు నరాల్లోకి  ఎక్కించు కోలేదు. వాళ్ళ కంప్యూటర్లు కొరియా భాషలో ఉంటాయి . మెయిల్స్ , బుక్స్, బోర్డ్స్ అన్నీ కొరియా నే. ఎప్పుడైనా మా లీడ్ దగ్గరకి వెళితే గూగుల్ ట్రాన్స్లేటర్ ఓపెన్ చేసి నాకు కీబోర్డ్ ఇచ్చేవాడు. నేను నా బాధని టైప్ చేస్తే అది కొరియన్ లో చదివి , కొరియా లో ఆన్సర్ రాస్తే దాని ఇంగ్లీష్ అనువాదం నేను చదువుకునే వాణ్ణి. కమ్యూనికేషన్ ప్రాబ్లెమ్ ఉంది గానీ కమ్యూనికేషన్ గ్యాప్ లేదన్న మాట.

మాకు ఆఫీస్ లోనే అందరికీ ముప్పూటలా తిండి పెడతారు. కొరియన్ స్టైల్ తిండి. శుధ్ధ మాంసాహారాన్ని (పంది , ఎద్దు ,చేప, పక్షి  వగైరా ) , పచ్చి ఆకు కూరలు తో కలిపి తినడం వీళ్ళ స్టైల్.  అసలా డైనింగ్ హాల్ లోకి ఎంటర్ అవ్వగానే  మనకి ముక్కు పుటాలు పిట్టల్లా  ఎగిరిపోతాయి. అదో రకమైన భరించలేని వాసన. ఓ పది నిమిషాలు ఆ కంపుని అలవాటు చేసుకొని మాకోసం  సెపరేట్ గా ఒక ఇండియన్ రెస్టారెంట్ నుండి తెప్పించిన తిండి కతుకేవాళ్ళం.

మా పీజీ లో పెట్టే రబ్బరు చపాతీల విలువ ఆ తిండి తిన్నాకే తెలిసొచ్చింది మాకు. ఎప్పుడైనా మనం తినగలిగే ఐటెమ్స్ గనక ఉంటె ట్రై చేసేవాళ్ళం.

వడ్డించుకునే ముందు "ఇదేమిటీ ??" అనడిగేవాళ్ళం లాంగ్వేజ్ తో కాదు బాడీ లాంగ్వేజ్ తో. వాడేదో "*&*& స మీ దా ..ఏ ఏ ఏ ఏ ఏ' " అనేవాడు.

అప్పుడు నేను నాలోని కమల్ హాసన్ ని నిద్రలేపే వాణ్ని.

ఇలా

నేను : this .....గుర్ గుర్ ?? అని నా ముక్కు కన్నాలు పైకెత్తి చూపించాను . [ఇది పంది కూరా? అని అంతరార్ధం ]

వాడు : అప్సయో...  [రెండు చేతులూ క్రాస్ చేసి చూపించాడు. కాదు అని]

నేను : థిస్ ...కౌ ....??  అంబా ...ఆ..ఆ.ఆ.ఆ ?? [నెత్తి మీద చూపుడు వేళ్ళతో కొమ్ములు పెట్టుకొని ఆవులా నటిస్తున్న  నా విన్యాసాన్ని చూసి తీరాల్సిందే ]

వాడు : అప్సయో...!!  థిస్ ... ఫిష్షూ  ..ఫిష్షూ... !! 

హమ్మయ్యా.. ఫిష్ ఆ?? అలా చెప్పరా  గాడిదా...  అనుకొ ని ఆ చేపల కూర వడ్డించుకొని ఒక ముద్ద కలిపి నోట్లో పెట్టాను కదా...అదేమీ వాసన రా ద్యావుడా? అదేమీ రుచిరా దరిద్రుడా..  మన లాగా చేప కి పొలుసు తీసి, శుభ్రం చేసి ముక్కలు కోసి పులుసు పెట్టే ఓపిక లేదు వాళ్లకి. ఆక్వారియం నుండి డైరెక్టుగా పులుసు లో పడేసీ సగం ఉడికాక దించేయడమే వంట కాబోలు. నారాయణ .. నారాయణ. నా చెయ్యి చేపల మార్కెట్ అయిపోయిందా రోజున. ఈ కొరియా వాళ్ళు రోజూ భోజనం చెయ్యగానే బ్రష్ ఎందుకు చేసుకుంటారో అర్ధమయింది. లోక కళ్యాణం కోసం చేసుకోవాల్సిందే తప్పదు.

నాన్ వెజ్  పేరు చెప్తే ఉసైన్ బోల్ట్ లా పరిగెత్తే నా ఫ్రెండు అశోక్ గాడు ఒకరోజు కొరియన్ ఫుడ్ ట్రై చెయ్యాల్సి వచ్చింది. ఓసారి.  నేను చేసిన యాక్షన్లు అన్నీ  వాడూ చేసి "ఇది వెజిటేరియన్ ఫుడ్" అని వంటాయన నొక్కి వక్కాణించాక తెచ్చుకొన్నాడు నెత్తళ్ల  ఇగురు. అది చేపల కూర అని తెలిసాక మా వాడికి  మెహర్  రమేష్'s  "శక్తి " జెనెరేట్ అయింది.  రే...... య్.... (అది మామూలు రేయ్ కాదు YVS choudary's  రేయ్) అంటూ సాయి కుమార్ డబ్బింగ్ తో రాజశేఖర్ అరిచినట్టూ అరుస్తూ వెళ్లాడు. వంటాయన ఒక  హుంకారాన్ని ప్రయోగించి మా వాడి ముందు ఒక చేప ని  చేత్తో చిదిమి ముక్కలు చేసి "సీ.. నో బ్లడ్.  దిస్ ఈజ్ వెజ్" అని డిక్లేర్ చేసేసి చేప ముక్కలు కూర గిన్నె లోకి విసిరి కొట్టాడు కోపంగా. 

ఆ దెబ్బకి అశోక్ గాడు శోకిస్తూ శుష్కించి పోయాడు. 

అయితే నా మొదటి ట్రిప్ లో తిండికి ఇబ్బంది పడినట్టూ ఆ తర్వాత ఇబ్బంది పడలేదు. తర్వాతి రోజుల్లో ఒక బంగ్లాదేశ్ కుక్ ని పెట్టి మా కోసం ఇండియన్ ఫుడ్ వండించేవారు ఆఫీస్ లో. 

ఒకసారి తిండి విషయం లో ఇంకో రచ్చ జరిగింది. మా టీమ్ లీడ్ ఒక జైన్. అపార్ట్మెంట్ లో కలిసి ఉంటున్నప్పుడు ఉన్న చెంచాలూ కంచాలూ కాకుండా మళ్ళీ ప్రత్యేకం గా కొని వాడేంత చాదస్తం. కరోనా వచ్చిందని మనం ఇప్పుడు మాస్కులు కట్టుకుంటున్నాం గానీ ఆరోజుల్లోనే ఆ మనిషి పీక్స్.  ఓ శీతాకాలపు సాయంత్రం మా బంగ్లాదేశ్ వంటాయన వంట చేసేసి తన అసిస్టెంట్స్ అప్పగించేసి ఇంటికి వెళ్ళిపోయాడు. ఆరోజు చేసిన ఉల్లిపాయ పకోడీ సూపర్ గా ఉండటం తో జనాలు పీకల దాకా తినేశారు. మొత్తం అయిపొయింది. మమ్మల్ని ఓ ఐదు నిమిషాలు ఓపిక పట్టాలని చెప్పి అప్పటికప్పుడు మెత్తటి పకోడీ చేసి తీస్కోచ్చ్చారు కొరియన్  వంటలక్కలు. 

అందరూ తినడం మొదలెట్టాం. మైదా పిండి ఎక్కువ అయిపొయింది కాబోలు బాగా మెత్తగా ఉన్నాదా పకోడీ. ఒక ప్లేట్ తిన్నాక మా జైనుడి కి అనుమానం వఛ్చి పకోడీ విడదీసి చూసాడు. వాడికి చమటలు పట్టడం మొదలైంది. అనుమానము గా 

వంటలక్కల్ని పిలిచి ఆడిగాడు అదేమిటి అని. 

"ఆక్టోపస్" అన్నారాళ్లు. 

ఇక మా వాడు ఆరోజు చేసిన తాండవం గురించి ఎంత చెప్పినా తక్కువే. "నే చచ్చి పోతా..నే చచ్చి పోతా.. ఎక్కడ తాడు? ఎక్కడ చెట్టు?  ఎక్కడ నా స్టూల్? " అంటూ పిచ్చ్చేక్కించి పచ్చ్చడి తినిపించాడు.  

నీతి : ఆక్టోపస్ మైదా పిండి బొండాల్లాగా మెత్తగా ఉంటుంది. తినేస్తే బానే ఉంటుంది కానీ తెలిసాక వికారం గా ఉంటుంది.  

అందరికీ ఉగాది శుభాకాంక్షలు.  

[మరిన్ని సోది కబుర్ల తో మళ్ళీ వస్తా. 

అప్పటిదాకా ఇళ్ల లో ఉండండి.  బయట తిరక్కండి ]