నేను - అప్పల్రాజు - పోలీస్ స్టేషను

ముందుగా అప్పిగాడి ఆగడాలు2 చదివొచ్చెయ్యండీ..!

తెల్ల చొక్కా వేసుకొని వైజాగెల్లే ఎక్స్ ప్రెస్ ని లిఫ్ట్ అడుగుతున్న ఓ అబ్బి, స్టేషన్ ముందాగిన మా బస్సునీ, దిగొస్తున్న జనాల్నీ చూసి "ఏంటీ విషయం?" అనడిగేడు డ్రయివర్ ని. విషయం చెప్పాక "పదండి సార్ స్టేషన్ లో కెళ్ళి 

మాట్లాడుకుందాం అని"  చాలా మర్యాదగా లోపలకి దారితీశాడు.  వాడు మఫ్టీ లో ఉన్న S.I అనీ, మేము 

వెళుతున్నది పూలపల్లకి లాగా కనిపించే పులి బోన్ లోకనీ తెలీని పిల్లకాయలంతా ఉరిమే ఉత్సాహం తో

ఉరకలేస్తున్నారు. మా శివగాడు మాత్రం వాళ్ళ మావయ్య పిలుస్తున్నారని స్టేషన్ గేట్ దగ్గర నుండే జంపయ్యి 

పోయాడు. స్టేషన్ ముందున్న మెట్లెక్కి వరండా లో కెళుతుండగా "సీతయ్య సినిమా చూశావా?" అనడిగేడు నా

 పక్కనే నడుస్తున్న కనిస్టేబుల్. లేదన్నాను. "ఏం పర్లేదు.. లోపలికి పదా.. చూద్దువూ గాని" అన్నాడు. నా గుండె 

కొట్టుకోడం మానేసీ చలిజ్వరమొచ్చినట్టూ వణకడం మొదలెట్టింది.ముందు అప్పల్రాజూ, వాడి ఎదురుగా S.I, పక్కనే 

ఎర్రబాబు, వాడి వెనక నేనూ, నా వెనక మిగిలిన స్టూడేంట్సూ, ప్యాసింజర్స్, మా చుట్టూ కానిస్టేబుల్సూ.. ఇలా 

పద్మవ్యూహం లాగా ఉంది. 

"ఏంటమ్మా ప్రోబ్లెం?" అన్నాడు ఎస్సై చాలా సౌమ్యంగా. అప్పిగాడిని వెనక్కి తోసేసి ముందుకొచ్చిన ఎర్రబాబు.. 

"ఎందుకు మా బస్ పాస్లు ఎలో చెయ్యటం లేదూ? వెటకారమా? కండకావరమా? స్టూడేంట్స్ తలచుకుంటే రాజ్యాలే 

కూలిపోతాయ్. ఆఫ్ట్రాల్ మీరెంతా? నొప్పిస్తే నరికేస్తాం.. తేడాలొస్తే తొక్కేస్తాం. తలచుకుంటే తల తీస్తాం"అని ఆన్ లో 

ఉన్న లౌడ్ స్పీకర్ మింగేసినోడిలాగా రంకెలేశాడు. వాడు చేసిన శబ్దకాలుష్యానికి నాకే భయమేసింది. అందరూ 

అవాక్కయ్యారు. అక్కడ కొద్ది సెకన్లు నిశ్శబ్దం రూల్ చేసింది. అది ఉయ్యాలలో పడుకున్న చంటి పిల్లోడు నిద్రలేవక 

ముందుండే ప్రశాంతత అని  తెలుసుకోడానికి అట్టే సమయం పట్టలేదు మాకు.అప్పటి వరకూ సుమన్ బాబు లాగా 

చిరునవ్వులు రువ్విన ఎస్సై ఒక్క ముక్క కూడా మాట్ల్లడ కుండా ఎర్రబాబు గాణ్ణి గ్యాప్ లేకుండా కుమ్మడం 

మొదలెట్టాడు. చొక్కా మీదకి లాగి బాదేస్తున్నాడు. జుత్తు పట్టుకొని గోడకి దాపెట్టి దవడల మీద దరువేసేస్తున్నాడు. 

అనువు గా ఉన్న చోట పిడి గుద్దులు గుద్దేస్తున్నాడు.  కింద పడేసి ఫుట్ బాల్ ఆడేస్తున్నాడు.  

మా నాన్న కూడా ఎప్పుడూ అలా కొట్టలేదు నన్ను. "అమ్మోయ్.. బాబోయ్" అని అరవడానిక్కూడా గ్యాప్ 

లేకపోవటంతో  ఎర్రబాబుగాడు కామ్ గా తినేస్తున్నాడు. చాలా కాలం బట్టీ ఎవణ్ణీ కొట్టే చాన్స్ రాలేదనుకుంటా 

కానిస్టేబుళ్ళందరూ "ఒక్క చాన్సు.. ఒకే ఒక్క చాన్సు" అని గొణుక్కుంటూ లాఠీలు పిసికేస్తున్నారు. అది చూసి 

వరండా పై మెట్టు మీదున్న నేను, నాకు తెలీకుండానే చివరి మెట్టుకొచ్చేశాను.(నిజ్జంగా నిజం). 

సినిమాల్లో పోలీసులు "మీరు ఒకసారి స్టేషన్ కి రావలసి ఉంటుంది" అనెందుకంటారో అర్ధమయ్యింది.

"మొసలికి నీట్లో బలం,  

బాలయ్య బాబుకి కుడి తొడ లో బలం.  

పోలీసోడికి స్టేషన్ లో బలం" అనీ తెలుసుకున్నాను.

ఒంటి మీద సబ్బు పెడితే నురగొచ్చేలాగా అందరికీ బాడీలు తడిచిపోయాయి. ఆ సిచ్చువేషన్ లో… ఆ భీభత్సకర 

వాతావరణం లో, అప్పల్రాజు గాడు మా వైపు తిరిగి వాడి ట్రేడ్మార్క్ నవ్వు నవ్వటం మొదలెట్టేడు. పోలీసోడు 

కొడతాడేమో అన్న భయం కన్నా, వీడెందుకు నవ్వుతున్నాడో తెలియట్లేదన్నటెన్షన్ 

ఎక్కువయ్యిపోయింది నాకు.

"ఏరా.. ఎవడితో మాటాడుతున్నావో తెలుసా? ఎక్కడ నిలబడ్డావో తెలుసా? పోలీస్ స్టేషన్ కొచ్చి అరుస్తావా? ఎస్సైని 

నా మీద కేక లేస్తావా? ఉతికి, పిండేస్తా.. పిండి ఆరేస్తా..." అని తన కొట్టుడు వ్రతానికీ, మౌన వ్రతానికీ కంబైండ్ గా 

బ్రేకిచ్చాడు పోలీసోడు.

ఇంకేముందీ? తర్వాత అప్పిగాడు తింటాడూ, ఆ తర్వాత నేనే.. అని ఫిక్సయిపోయాన్నేను. "ఏం చేద్దాం రా కిరణ్

గా?" అన్నాను. రిప్లై రాలేదేంటా అని చూస్తే నా పక్కనే ఉన్నాడనుకున్న కిరణ్ రాజ్ గాడు ఎప్పుడో లగెత్తేసేడన్న

పాచి నిజం ఫ్రెష్ గా తెలిసింది నాకు. [కానిస్టేబుల్,వాడూ ఫ్రెండ్స్ అంట]. నేను కూడా నాలోకి పీ.టీ ఉషనో, అశ్వనీ 

నాచప్ప నో, కనీసం వెంటతరుముతున్న కుక్కనో ఆవాహన చేద్దాం అనుకున్నా.కానీ అప్పిగాణ్ణి వదిలేసి వెళ్ళడానికి

మనసొప్పలేదు.

అక్కడున్న పాసింజర్స్నీ అదే బస్ లో పంపేసీ, మా స్టూడెంట్స్ అందర్నీ వాడి రూం కి తీసుకెళ్ళాడు . వాడి 

సింహాసనం మీద కూర్చొని, మమ్మల్ని చుట్టూ నిలబెట్టి తేరగా తగిలేం కదా అని బూతుల్లేని తిట్లు స్పష్టంగా తిట్టడం 

మొదలెట్టాడు సంస్కారం గల ఆ ఎస్సై.

[బ్యాక్ గ్రౌండ్ లో ఉచ్వాశమతని వికారం... నిశ్వాసమతని ధిక్కారం అని పాట వినిపిస్తుంది నాకు]

ఎర్రబాబు గాడు  "సర్.. నా మీద చెయ్యి చేసుకోవటం ఏమ్ బాలేదు.. మీరు చాలా పెద్ద తప్పు చే..." అనబోయేంత లో 

ఇంకోసారి ఫైటింగ్ చేసీ(ఫైటింగ్ కాదది కోటింగ్) వాణ్ణి పక్క రూం లో కూర్చో బెట్టాడు.[అన్ని తిన్నా బుద్ధి రాలేదు 

ఎదవకి]

ఎస్సైః “కాలేజ్ కెళ్ళండ్రా అని ఇంట్లోవాళ్ళు క్యారేజీలు చేతికిచ్చి పంపితే, అచ్చోసిన ఆంబోతుల్లాగా అరుస్తూ, కు.ని 

చేసొదిలేసిన కుక్కల్లాగా రోడ్లమీద తిరుగుతారా? తొక్కి నార దీస్తా.

నేనుః స..ర్…  మ…కు ఈ..రొజు.. స్…సో. .సొ..రీ స..ర్ అసలేం… జ..రి..గిందం..టే

ఎస్సైః ఏంట్రా.. ఏడుస్తున్న కుక్క ని కడుపులో గుద్దినట్టూ ఆగాగి వాగుతున్నావ్?

[తప్పో..ఒప్పో ఏదో ఒకటి వాగి పరిస్థితిని చక్కదిద్దుదాం అనుకున్నా. మూడంకె వేసుకొని నిద్రపోతున్న నాలోని 

నటుణ్ణి కితకితలెట్టి నిద్ర లేపాను]

నేనుః "సర్.. మాకీ రోజు ఎగ్జాం ఉంది సార్. మధ్యాహ్నం లాబ్ కూడా నండీ.. అటెండ్ అవ్వకపోతే ఇయర్ 

వేస్టవుతుంది. 

సో.... సోరీ సార్. ఈ రోజు నుండి ఆటో ఎక్కే ముందు కూడా బస్ టికెట్ తీసుకుంటాం. మీరు సీతయ్య సినిమాలో 

హరికృష్ణ లాగా ఎవ్వరిమాటా వినరనీ, సుస్వాగతం సినిమా లో ప్రకాష్ రాజ్ లాగా మోనార్క్ అనీ, మీకు శివమణి 

సినిమా లో నాగార్జున లాగా మెంటలనీ తెలీక వచ్చాం. మమ్మల్ని ఒదిలెయ్యండి బాబయ్యా"

అని ఆస్కార్ రేంజ్ లో పెర్ఫార్మెన్స్ ఇచ్చాను. నా నటనకి నించొని క్లాప్స్ కొట్టీ, మెచ్చి మేకతోలు కాకపోయినా కనీసం  

వాడు వాడేసిన తువ్వాలన్న్నా కప్పుతాడనుకున్నాను.

ఎస్సైః ఏరా? ఎగ్జాం ఉందా? ల్యాబ్ కూడా ఉందా? వెళ్లక పోతే ఇయర్ వేస్టవ్వుద్దా? మరి బస్ లో గొడవ చేసినప్పుడు 

ఇవేం గుర్తు రాలేదా? మీ బస్ లో హాస్పిటల్ కి వెళ్ళేవాళ్ళూ, ఆఫీస్ లకి పోయేవాళ్ళూ  ఉన్నారు కదా? కనీసం 

ఆలోచించారా? అప్పుడీ బుద్ధి బందరెల్లిందా? లేకా బుర్ర బ్యాగుల్లో పెట్టుకుని కాలేజ్ కెళుతున్నారా? హ్మ్మ్.... ఏం 

చదువుతున్నావ్?

నేనుః బీ.టెక్ సర్

ఎస్సైః ఏ కాలేజ్?

నేనుః *(&$%(# ఇంజినీరింగ్ కాలేజ్ సర్   

ఎస్సైః *(&$%(# అంటే శుక్రవారం సెలవిచ్చీ, ఆదివారం క్లాస్ లు పెట్టే ఆ తలతిక్కల కాలేజేనా?

నేనుః అవును సార్

ఎస్సైః మున్సిపాలిటీ కుక్కల బస్స్ లు సెకండ్స్ లో కొనీ పసుపు రంగేసీ, కిరోసిన్ లో నీళ్ళు కలిపి, కాలేజ్ బస్సుల్లా 

తిప్పుతారూ.. ఆ కాలేజే నా?

నేనుః యెస్సర్.. అదే.. అదే

పాపం మా మీద జాలి కలిగినట్టుందీ. "ఈ సారికి వదిలేస్తున్నా.. మళ్ళీ రిపీటయ్యిందో. సెల్ లో సీన్ సితారయ్యి పోద్ది" 

అని నార్మల్ వాయిస్ లో వార్ణింగ్ ఇచ్చాడు. హమ్మయ్యా అనుకున్నాం అందరం. ("శభాష్ రా వేణూరాం ఎవ్రిథింగ్ 

ఈజ్ అండర్ కంట్రోల్" అన్నాడు నా ఆత్మారాం) 

కానీ ఇక్కడే సీన్ ఇంకో మలుపు తిరిగింది. అప్పటి దాకా పొద్దున్న తిన్న ఇడ్లీ నెమరు వేసుకుంటా బిజీ గా ఉన్న 

అప్పిగాడు తన ఉనికిని కోల్పోయాడన్న కసి తోనో, లేకా క్రెడిట్ మొత్తం నాకు పోతుందన్న బాధ తోనో నోరిప్పాడు 

క్లోజ్ చేసేసిన క్రిటికల్ ఇష్యూని రీఓపెన్ చేసినట్టు.

అప్పల్రాజుః ఏక్చువల్లీ.. ఏం జరిగిందంటే సార్. నేను మర్యాదగా Service regester చూపించమన్నాను సార్ ఆ 

కండక్టర్ ని. ఆయన వెంటనే చూపించి ఉంటే మేము ఏ గోలా చేసే వాళ్లమూ కాదూ, మేటర్ మీ దగ్గరకొచ్చేదీ కాదు.  

ఇందులో మా తప్పేం లేదు.

ఆ ఒక్క డవిలాగ్ కీ కూల్ అయ్యాడనుకున్న ఎస్సై  కళ్ళు ఎర్రబడ్డాయ్. ముక్కు రంద్రాలు వ్యాకోచించాయ్. 

దవడకండరం బిగుసుకుంది. నెత్తిమీదున్న నాలుగు వెంట్రుకలూ లేచి నించున్నాయ్. పొట్ట చుట్టుకొలత పాతిక 

సెంటీమీటర్లు పెరిగిపోయింది. ఒంట్లోంచి వస్తున్న సెగలకి వాతావరణం వేడెక్కింది. 

ఎస్సైః వార్నీ... అసల్ ఒక గవర్నమెంట్ ఎంప్లాయ్ ని S.R చూపించమని అడగడానికి మీరెవరు రా? ఎంత కొవ్వెక్కి 

కొట్టుకోకపోతే అలా అడుగుతావూ? ఏదో కాలేజీ కుర్రోళ్ళూ.... వదిలేద్దాం అనుకున్నా. మీరు పేద్ద కిలాడీలు రా.

మిమ్మల్నొదిలేస్తే” బాలయ్య బాబు సినిమాని పోసాని కృష్ణమురళి డైరెక్ట్ చేసినంత ప్రమాదం”, 
"చిన్నికృష్ణ కి పద్మశ్రీ ఇచ్చినంత పాపం". నిజం చెప్పూ... ఇందాక తన్నులు తిన్నోడి ప్రేలాపన కి నువ్వేకదా ప్రేరణా?

అప్పల్రాజూ: అబ్బెబ్బే లేదు సార్. పిచ్చోడి చేతికి పాశుపతాస్త్రం ఇచ్చినట్టూ వాడికి మాట్లాడే చాన్సిచ్చాం అంతే.

ఎస్సైః  ఏయ్ 203.. వీళ్ల మీద FIR రాసి పట్రా చెప్తాను.నోటితో చెప్తే అర్ధం కాదు ఈళ్లకి. 

"ఓరీ.. దురద పురుష దుర్యోధనా...! మాని పోతున్న పుండు మీద పిన్నీసెట్టి కెలికావ్ కదరా.. అప్పిగా!
 ఈ సిచువేషన్ ని హ్యాండిల్ చెయ్యలేను" అనీ ఏడుస్తున్న లాఫింగ్ బుద్ధా లాగా చేతులు పైకెత్తేశాను.

అప్పిగాడి వైపు చూసి అందరం మూకుమ్మడిగా తోక తెగిన మూగ గాడిద ల్లాగా అరిచాం. 
ఆ సౌండ్ అప్పిగాడికి తప్ప ఎవ్వరికీ వినిపించక పోవటం గమనార్హం.

అప్పిగాడు (నా చెవిదగ్గర నోరెట్టి) : 302 అంటే తెలుసురా... కానీ 203 అంటున్నాడేంటీ? కొంపదీసి కాళ్ళకి తాడు కట్టీ 

తలకిందులుగా వేలాడేసి బాదేస్తాడా?

నేను (పళ్ళు బిగబెట్టి పెదాలు కదలకుండా) : గట్టిగా అనకు రా గాడిదా.. ఆడికి లేని పోని ఐడియాలివ్వమాకు.

 “ఇంట్లో ఓపిగ్గా వండిపెడితే, తీరిగ్గా తినేసీ, తాపీగా పడుకొనీ, ఘోరంగా గురకపెట్టే మీ విలువయిన సమయాన్ని 

వేస్ట్ చేశాం. ఈ ఒక్కసారికీ క్షమించెయ్యండి సార్" అని ప్రార్ధనల పరంపర మళ్ళీ మొదలెట్టాం అందరమూ. ఆ 

అభ్యర్ధనల పర్వం పూర్తయ్యాక, మా అందరి అడ్రస్ లూ, కాలేజ్ వివరాలూ, నోట్ చేసుకొన్నాక ఫైనల్ వార్ణింగ్ ఇచ్చి 

పొమ్మన్నాడు. బతికుంటే బాలయ్య బాబు సినిమాలు చూసి బతకొచ్చు అనుకొని బయటకొచ్చి ఆగిన బస్సెక్కి, 

దొరికిన సీట్ల లో కూర్చున్నాం.

అప్పల్రాజుః ఏదో బెదిరించడానికి అరిసేహేను గానీ, ఆ బస్సోడు నిజంగా పోలీస్ స్టేషన్ కి తీసుకెళ్తాడని అస్సలనుకోలేదు.  నువ్వేం బాధపడొద్దు రా.. ఈ ఎస్సై గాడు ఎలక్షన్ టైం లో మా వూరొచ్చినప్పుడు మనుషుల్ని పెట్టించి ముసుగేసి కొట్టించక పోతే నా పేరు….. 

నేనుః వద్దురా.. చాలు రా…ఆపరా ఇంకా. చొక్కా జేబులో సిరా కక్కేసిన ఇంకు పెన్ను లాగా కంగాళి కంగాళీ 

చేసేశావు. ఎర్రబాబు గాడు ఇంకా స్టేషన్ లోనే ఉన్నాడు పాపం. మంగళ్ పాండే లాంటి మనిషిని పురెక్కించి పూనమ్ 

పాండేని చేసేశావ్.

అప్పల్రాజుః నేను క్వార్టరే ఎక్కించాను. వాడికి ఫుల్లెక్కేసింది నన్నేం చెయ్యమంటావ్? హిహిహి

నేనుః  ఆ తింగరోడి ఓవరాక్షన్ వల్లే ఫోకస్ వాడి మీదకి పోయింది. మనం మిస్సయిపోయాం, వాడు 

బుక్కయ్యిపోయాడు.

అప్పల్రాజుః దాన్నే విధంటారు. నాకు సపోర్ట్ చెయ్యరా అంటే, నన్ను పక్కకి తోసేసి వాడు హీరో అయిపోదాం 

అనుకున్నాడు. ఎవడి కర్మకి వాడే బాధ్యుడు రా. బుర్ర హీటెక్కిపోయిందెహే.. సినిమా కి పోదాం. 

నేనుః నువ్ తామర లాంటోడివి రా. నీట్లో ఉంటే బురద, ఒంటి మీదుంటే దురద, అందరికీ తీర్చేస్తావ్ సరదా. ఈ 

సంగతి మా ఇంట్లో తెలిస్తే నాకు ఆకు బయటేసేస్తారు. ఈ పాటికి కాలేజ్ బస్ పోయే ఉంటాది. నీవల్ల టైం beep. 

ఎగ్జాం beep. ల్యాబ్…beep. కాలేజ్ beep. కొంచేం లో మిస్సయిపోయాం గానీ... అందరి లైఫ్ లూ  

బీఈఈఈఈఈఈఈప్ అయ్యుండేవి.

అప్పిగాడుః  అడ్డమయిన ఎదవ చేతా తిట్లు తిండానికి నాకేమన్నా సరదానా? కాదే? ఇలాంటి థ్రిల్ అందరికీ 

వస్తాదా? రాదే? సెమిస్టర్ కి రెండేసి సబ్జెక్ట్లు ఉండిపోతున్నాయనీ, క్లాసులెగ్గొట్టి హాస్టల్లో పేకాటాడుతున్నామనీ 

ఇంట్లో చెప్తున్నామా? లేదే? ఇది కూడా అంతేరా నువ్ చెప్తే నే తెలుస్తాది. అదంతా ఓకేగానీ ఇంతకీ "ఆకు 

బయటెయ్యటం" అంటే ఏంట్రా?

నేనుః చెప్తా.. చెప్తా.. ఇంటర్ ఫస్టియర్ లో పెన్ కొనుక్కుంటానని హాస్టల్ నుండి బయటకొచ్చీ, చెప్పాబెట్టకుండా నువ్ 

మీ ఊరెళ్ళే బస్సెక్కి ఇంటికి పారిపోతే, మళ్ళీ కాలేజ్ లో కాలెడితే కాళ్ళు విరిచేస్తాని మన ప్రిన్సిపల్ A.S Rao 

నిన్ను...

అప్పిగాడుః ఆపెయ్యి.. గుర్తొచ్చింది… అర్ధమయ్యింది. ఇప్పుడేంటీ? ఎగ్జాం మిస్సవ్వకూడదు అంతే కదా. దానికెందుకీ 

ఏడుపూ? సెంటర్లో దిగుతాం, ఆటో మాటాడుకుంటాం. కరెక్ట్ టైం కి కాలేజ్ లో ఉంటాం. నేను ప్లాన్ చేస్తాగా.

ఆటోలో హుటాహుటీన బయలుదేరాం. మధ్యలో రైల్ గేట్ పడటం, ఆటోలో పెట్రోలయిపోవటం వంటి దరిద్రాలు 

జరగటం వల్ల  కొండల్లో నెలకొన్న మా కాలేజీకి 5min లో ఎగ్జాం అయిపోతుందనగా చేరాం. చేసేదేమీ లేదనీ రెస్ట్ 

రూం లో అందాలకి మెరుగులు దిద్దుకుంటున్నాం నేనూ, కిరణ్ గాడూ. “మీరిక్కడే ఉండండి.. పరిస్థితి ఎలా ఉందో 

చూసొస్తా” నని బయటకెళ్ళాడు అప్పిగాడు. 2 నిమిషాల 6 సెకన్లు గడిచాయి. వీడింకా రాలేదేంటబ్బా.. అని 

ఆలోచిస్తుంటే, వెనకాల నుండి ఎవరో కొత్తెం మీద పీకినట్టనిపించింది. వెంటనే మోకాలి ఎముకల మధ్య లో ట్యూబ్ 

లైట్ వెలిగింది.  హాల్ కి పరిగెట్టాను. ఇన్విజిరేటర్ నా వైపు చిరాగ్గా చూసీ కళ్ళతోటే గెటవుట్ అన్నాడు. ట్రింగ్గ్గ్గ్గ్గ్గ్గ్గ్గ్గ్గ్గ్గ్.. 

మని బెల్ మోగింది. చివరాఖరు వరసలో కూర్చొని, సీరియస్ గా ఎగ్జాం రాసేస్తూ [ఏ, బీ,సీ,డీ లు బరికేస్తూ]  నా 

వైపు చూసి ట్రేడ్ మార్క్ స్మైలిస్తా ఉన్నాడు అప్పిగాడు.

నెత్తికి రాసుకోవాల్సిన జండూబామ్ నాలిక్కి రాసుకున్న ఫీలింగ్ నాకు.

ఆ మర్నాడు..ఈనాడు పేపర్ జిల్లా ఎడిషన్ లో ఎర్రని అక్షరాల్లో...

“బస్ కండక్టర్ తో కాలేజ్ విద్యార్ధుల వాగ్వివాదం – మందలించి పంపేసిన పోలీస్ లు”

****************************************************************************

ఇక్కడ చెప్పిన ఆగడాలు కొన్నే.. అన్నీ చెప్పాలంటే ఎన్ని పోస్టులు రాయాలో? ఎందుకంటే నిక్కర్లేసుకు తిరిగిన 

రోజుల నుండీ, నిన్నా మొన్నటి వరకూ అప్పల్రాజు నా వెంటే ఉన్నాడు నీడ గా, తోడుగా. చిన్నప్పటి నుండీ నేను

 పొద్దున్నే మొదట హాయ్ చెప్పేదీ, రాత్రి చివరిగా బై చెప్పేదీ వాడికే.  ఒకటా రెండా? 16 సం॥ ల స్నేహం మాది.

 ఒక్కటి మాత్రం నిజం. వాడు లేక పోతే నా జీవితం కారం లేని కూర లాగా చప్పగా ఉండేది. ఎవడయినా గానీ, అది

 ఎవరయినా గానీ తన జోలికొస్తే కాలర్ పట్టుకునే అప్పిగాడు, నేనెన్ని మాటలన్నా, తిట్టినా, జోకులేసినా

"నా చైల్డ్ హుడ్ ఫ్రెండు రా వాడూ..వాడు కాకపోతే ఇంకెవరంటారు నన్నూ?" అని నవ్వేసే అప్పల్రాజు ఈ రోజు బెమ్మీ

 జీవితానికి బై బై చెప్పేసీ కుటుంబరావు ఐపోతున్నాడు.

ప్చ్.. వాడి పెళ్ళి కళ్ళారా చూసేలా రాసి పెట్టి లేదు. ;(

తనెల్లప్పుడూ నవ్వుతూ, సుఖ సంతోషాలతో ఉండాలనీ, తన వైవాహిక జీవితం ట్రాఫిక్ లేని హైవే రోడ్

మీద వాల్వో బస్ ప్రయాణం లాగా సాఫీగా సాగిపోవాలనీ కోరుకుంటూ,

అప్పలరాజు కి వివాహ మహోత్సవ శుభాకాంక్షలతో...

రాజ్ కుమార్.